Sam in Balance

13 juni 2021, cliché maar waar, de mooiste dag uit mijn leven. De geboorte van ons lieve meisje Lexi. Inmiddels is ze alweer 14 maanden oud en ook cliché maar waar, wat vliegt die tijd. Voor mij mijn eerste kind, mijn eerste dochter. Je leven staat echt wel even op zijn kop. Met een eigen zaak, sportieve doelen en dromen is het opnieuw zoeken naar ritme en balans. Het heeft even geduurd en we zijn er nog niet helemaal, maar balans en ritme is er steeds meer.

De laatste weken

Mijn zwangerschap is heel fijn verlopen. Eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat ik nergens last van heb gehad. Voor vrouwelijke ondernemers is het zo geregeld dat je ook met verlof kan aan het einde van je zwangerschap. Ik had ervoor gekozen om tot 36 weken ‘door te werken’. In werkelijkheid moet ik eerlijk zeggen dat die laatste weken ik weinig zelf in de winkel heb gestaan nog. Ik was er zeker nog wel en deed alles achter de schermen nog gewoon zelf. We hebben sowieso eigenlijk niets uitbesteed tijdens mijn zwangerschap of kraamperiode. Alles liep gewoon lekker door en ik voelde mezelf super goed.

De laatste keer dat ik in de winkel was, was op 11 juni 2021. Familie Laros kwam even langs en ik vond het wel gezellig om die te zien. Nog wat mailtjes beantwoord en gezellig een bakkie gedronken. Officieel was ik dus al met verlof, maar als ondernemer is dat toch net iets anders dan wanneer je voor de baas werkt. Ook die winkel is een beetje mijn kindje natuurlijk.

Zaterdag 12 juni heeft Christ de winkel gedraaid met Bram en bij thuiskomst had ik wat last van mijn rug. Zelf dacht ik een beetje uit balans te lopen. Je zwaartepunt ligt toch anders dan je gewend bent. Loop ik wel eventjes eruit. De laatste 3 weken waren ingegaan. Dus voelde allemaal heel logisch. Die kleine zou nog 3 weken blijven zitten…

Niet dus! Die rugpijn bleken rugweeën te zijn. Alles wat ze mij verteld hadden over een eerste bevalling, klopte in mijn geval niet! De eerste blijft minstens tot 40 weken zitten, bevalling duurt ongeveer 10 uur, 1cm ontsluiting per uur. Ik zal de details voor nu even besparen. Maar op 13 juni om 00.26 was ze daar ineens; Lexi Donders.

Roze wolk

Of ik op een roze wolk zat? Jazeker! Zo verliefd, zo blij en zo gezegend met mijn meisje. Maar ook zo onzeker natuurlijk. Mijn eerste kind. Ik weet genoeg over opvoeden, maar een ander adviseren is vele malen makkelijker dan het zelf moeten doen. Ik weet inmiddels dat niet iedere moeder die roze wolk ervaart zoals ik die heb mogen ervaren. Wat dat betreft voel ik me echt gezegend.

Ik wist al vrij jong dat ik moeder wilde worden. Nu weet ik zeker dat ik gemaakt ben om moeder te worden. Gelukkig nam die onzekerheid over het algemeen niet de overhand en kon ik vooral genieten van mijn meisje en het moeder zijn.

Ik had extra lang ‘verlof’ omdat Lexi met 37 weken en 2 dagen is geboren. Ik had dus nog best wat weken tegoed. Met een eigen zaak gaat het werk gewoon door. Maar daar hoefde ik mezelf totaal niet druk over te maken. Ik weet nog wel dat ik in mijn kraamweek wel even de laptop open heb gezet om iets aan administratie te doen. De kraamhulp moest erom lachen. Maar ik voelde me goed, had weinig geleden met mijn bevalling. En iets afvinken geeft ook rust in mijn hoofd.

In juli moest de kwartaalaangifte gedaan worden… Ik was helemaal bij met de boekhouding, dus het ging om de laatste 2 weken van juni die ik dan nog moest verwerken. Een vriendin van mij had aangeboden dit voor mij te doen, maar ik vond dat ik dat prima zelf kon doen. Christ draaide de winkel en de vertegenwoordigers kwamen gewoon bij ons thuis langs met de voorjaarscollecties die besteld moesten gaan worden. Wat dat betreft leek de balans wel prima. Alles ging gewoon door, zoals het zou moeten.

De eerste weken

De eerste weken waren dus soepel verlopen. Natuurlijk waren de nachten zwaar. Lexi sliep bij ons op de slaapkamer in de co-sleeper. Ik gaf volledig borstvoeding en we moesten er wel een paar keer per nacht uit. Waarschijnlijk is het de adrenaline is geweest, maar ik voelde me goed en vond het helemaal niet erg. Ik was wel moe overdag, maar sliep lekker met Lexi mee. Uiteindelijk denk ik dat de nachten voor Christ zwaarder waren dan voor mij.

Lexi begon met 3 weken overdag veel te huilen. Ik kon haar niet wegleggen. Echt een drama! Zo zielig. Ik wist gewoon niet wat er aan de hand was. Het enige wat hielp was haar dragen in de draagzak, in de kinderwagen liggen was ook niet oke. Dus daar liep ik dagenlang, met mijn kleine meisje in de draagzak of draagdoek. Als ik dat deed, was het goed. De nachten gingen wel redelijk goed. Dan sliep ze in haar eigen co-sleeper. In het begin ga je gewoon door, ik in ieder geval wel.

Ik hoefde toch nog niet aan het werk in de winkel. Maar dagenlang een kleine dragen is mega intensief. Na een paar weken begon dit wel op te breken. Huilend heb ik samen met Christ besloten om 1 keer per dag de borstvoeding te vervangen door flesvoeding. Ik vond kolven verschrikkelijk. (Echt respect voor alle mama’s die dit wel doen.) Zo kon ik Lexi 1 keer per dag even uit handen geven.

Dat huilen heeft totdat Lexi 12 weken was geduurd. Drie bezoeken aan Stephanie Zweedijk, een osteopaat gespecialiseerd in baby’s/ kinderen, hebben een wereld van verschil gemaakt. Van ontevreden, huilend meisje, naar een vrolijk, blij en tevreden meisje. Heerlijk kind is het. Er zat veel spanning op het middenrif van Lexi, waarschijnlijk omdat ik zo’n vlotte bevalling heb gehad. Ik raad echt iedereen aan om met hun baby een bezoekje te brengen aan de osteopaat. Het kan in ieder geval nooit kwaad.

Op zoek naar balans

Inmiddels was het ook weer tijd om aan het werk te gaan en het hardlopen weer op te gaan pakken, want dat had ik ook wel gemist. Wat mijn grootste struggle was, mijn tijd indelen. Van te voren dacht ik, ik ga gewoon aan het werk als Lexi op bed ligt. Administratie, mails, bestellingen, socials. Dat doe ik wel even. Nou niet dus!

Lexi heeft heel lang overdag hazenslaapjes gedaan. Een half uur slapen aan een stuk was heel normaal. Ik had net de laptop open staan en dan was Lexi alweer wakker. Voor mijn gevoel liep ik achter alle feiten aan. Van Christ hoefde ik nog niet in de winkel te werken. Maar dat voelde alsof ik eigenlijk de winkel in de steek liet. Ik zag geen klanten en ik wilde zoveel meer doen dan dat ik daadwerkelijk deed.

Ook de oververmoeidheid speelde een rol. Soms was ik ook gewoon te moe om überhaupt aan werken te denken, laat staan de laptop open te klappen. Voor hardlopen was al helemaal geen energie meer over. Dat maakte dat ik het gevoel had dat ik de winkel, Christ en de klanten en zelfs de hond tekort deed. Voor mijn gevoel werkte ik helemaal niet, terwijl ik altijd heb geroepen te blijven werken. Maar het lukte me gewoon niet. Samen met mijn moeder hebben we nog een poging gedaan dat mijn moeder kwam oppassen bij ons thuis, zodat ik aan het werk kon. Maar ook dit bleek geen succes.

Een kleine baby is mega intensief. Ik heb van ieder moment genoten, echt waar. De tijd is voorbij gevlogen en ik zou nog zo graag even terug willen om nog bewuster te kunnen genieten van alle momenten samen met Lexi. Maar ook samen als gezin. Je gaat door op de automatische piloot, waardoor je samen als partners ook even vergeet tijd voor elkaar te maken.

In december had Christ, super lief, een nachtje weg geboekt met een etentje. Niet in een restaurant, want door Corona was alles dicht. Ook onze winkel moest van de een op de andere dag ook weer dicht. Wat een domper. Dat kwam wel even rauw op ons dak vallen. Huilend heb ik het nieuws zitten lezen. Wat gingen we nu weer doen om te overleven. In januari heb ik er hierdoor mentaal best wel doorheen gezeten. Ik zag het even helemaal niet meer zitten. Nog zo’n jaar als 2021, dan stop ik ermee in september heb ik geroepen. Dat zou ik mentaal echt niet trekken. Ondanks dat we er financieel helemaal niet zo slecht voor stonden.

Leren balanceren

Zeven maanden na de geboorte van Lexi hebben we besloten dat Lexi naar de opvang zou gaan. We hebben een heel fijne opvang gevonden bij Sterre Kinderopvang. Lexi wegbrengen was een hele stap voor mij. Ik wilde haar in eerste instantie maar 1 dag in de week brengen, maar 2 dagen was beter voor Lexi. Zo kan ze beter wennen en is de tijd tussen de dagen niet zo lang. Vanaf februari 2022 gaat Lexi iedere maandag en vrijdag naar de kinderopvang. De bedoeling is dat de maandag met dinsdag geruild gaat worden, maar op dinsdag is er nog een wachtlijst.

Op maandag is onze winkel dicht. Om Lexi op maandag weg te brengen, maakte dat ik mezelf schuldig voelde. Ik ben zo gek op haar, en dan breng ik haar weg op mijn vrije dag. Wat een slechte moeder ben je dan? Inmiddels weet ik dat dit niet zo is. Maandag is de winkel dicht, maar we zijn dan echt niet altijd vrij. Op maandag plannen we afspraken buiten de deur. Hebben Christ en ik even tijd voor elkaar, wat ook ontzettend belangrijk is. En op maandag kan ik alles bijwerken wat me nog niet gelukt is en wel op mijn to do list staat. Heel eerlijk, denk ik dat ik Lexi op dinsdag van de wachtlijst af laat halen. Want dit werkt wel op deze manier voor ons.

Het enige wat ik heel jammer vind in deze planning, is dat ik niet meer op dinsdagavond met mijn trainingsmaatjes op de baan kan trainen.

Op vrijdagochtend ga ik vaak trainen en vanaf de middag draaien Christ en ik de winkel samen. Dit is vaak nodig vanwege de drukte. De rest van de week heeft even geduurd voordat daar ritme in kwam. Donderdag is mijn dag in de winkel. Dit vind ik super leuk om weer te doen. Het contact met alle klanten doet me goed.

Dinsdag en woensdag ben ik thuis bij Lexi. Nog steeds verliepen die dagen thuis anders dan in mijn ideaalplaatje. Lexi heeft best lang hazenslaapjes gehad. Vanaf het moment dat ze 2 keer per overdag sliep, ging het beter. Ze sliep langer, waardoor ik ook meer overdag kan doen.

Daar de balans in vinden heeft ook even geduurd. Die vermoeidheid is het ergste. Op donderdag in de winkel had ik er niet zoveel last van, maar thuis wel. Regelmatig deed ik nog een dutje overdag. Maar ook naast het werk voor de winkel, moet het huishouden ook bijgehouden worden.

Balans gevonden

Na 14 maanden voel ik me eindelijk niet meer zoals afgelopen jaar. Ik heb weer meer energie om dingen op te pakken, om thuis aan het werk te zijn als Lexi op bed ligt. Want zodra ze wakker is, gaat alle aandacht naar haar. Het was een flinke zoektocht naar een balans die voor mij en mijn gezin werkt.

Nu durf ik te zeggen dat ik de balans voor het grootste gedeelte gevonden heb. Ik heb zin om die laptop open te zetten zodra Lexi op bed ligt, zin om nieuwe dingen te doen. Zoals deze blog beginnen, maar ook het afmaken van mijn trainersopleiding. Ook lukt het me nu ook al een aantal maanden om gestructureerd 4 trainingen per week te plannen. Ik heb voor mezelf namelijk het doel gesteld om de 5 kilometer onder te 20 minuten te gaan lopen. Nog niet nu, maar wel in het voorjaar van 2023.

Genoeg plannen en ideeën zitten in mijn hoofd. Mijn valkuil is dat ik teveel tegelijk wil doen. Niet alleen in het hardlopen, maar ook zeker op werkgebied en privé.

In balans zijn en in balans blijven. Dat zorgt ervoor dat ik kan genieten van het heerlijke leven wat ik heb. Ik ben trots op Christ en op mezelf. Op alles wat we samen meegemaakt en bereikt hebben. Op ons mooie gezin met Lars en Lexi. En natuurlijk op Lopers Company Tilburg, die in 2,5 jaar tijd uitgegroeid is tot volwaardige hardloopspeciaalzaak in Tilburg.

Natuurlijk heb ik ook nog wel eens een baaldag en raak ik even uit balans. Maar dat hoort erbij. Zolang ik maar niet van de weegschaal af val, komt het vanzelf weer goed.