RACEVERSLAG: 10km ‘T Bels Lijntje 04-09-2022

Het is niet mijn favoriete afstand, de 10 kilometer. Ik weet niet wat dat is, maar ik vind die mentaal zo zwaar. Regelmatig last van errors gehad als ik een 10K liep. Zondag 24 augustus 2019 was de laatste keer dat ik aan de start stond van een 10 kilometer wedstrijd. Bij ‘T Bels Lijntje van Gloria atletiek. 2019 was een druk jaar voor ons. We zijn verhuisd naar Willemsbuiten in juni en in oktober de opening van onze winkel Lopers Company Tilburg. Mede daardoor, maar ook door Corona en mijn zwangerschap heb ik vanaf die tijd geen 10 kilometer meer gelopen in wedstrijdvorm. Maar afgelopen zondag stond ik weer bij ‘T Bels Lijntje aan de start voor mijn eerste 10km in 3 jaar. Hier mijn raceverslag.

10km

Eigenlijk ligt mijn focus in het hardlopen de laatste maanden op een snelle 5 kilometer. Ik ben inmiddels alweer een aantal maanden aan het hardlopen na de bevalling. In eerste instantie ben ik voor korte afstanden gegaan, omdat ik nog aan het opbouwen was met hardlopen. Bij de Vestingloop stond er ineens een uitslag van 20.15min in de lijst. Een tijd waar ik van kan dromen om te lopen. Leuk dat het leek dat ik dit gelopen had, maar het parcours was 400 meter te kort, dus eigenlijk zou er 22 minuten op de klok moeten staan.

Vanaf dat moment begon het wel te kriebelen om harder te gaan lopen op de 5km. Mijn trainer is ervan overtuigt dat ik een 5 kilometer onder de 20 minuten zou moeten kunnen lopen. Ik moet dan wel anders gaan trainen en dit te tijd geven. Dus daar kwam de focus op de 5 kilometer. De 10 liet ik lekker voor wat hij is, niet mijn favoriete wedstrijd afstand.

Toen kwam ‘T Bels Lijntje op het programma van het Lopers Company Tilburg Regio13 circuit. Als sponsor wil ik hier natuurlijk bij aanwezig zijn. Maar daarnaast is het ook altijd een leuke wedstrijd om mee te doen in Baarle-Nassau. De afstanden waar ik uit kon kiezen waren 4,4km, 7,2km of 10km. De 4,4 en de 7,2 werd ik niet heel enthousiast van. Leuke afstanden, maar de control freak in mij kan niet zo goed omgaan met deze niet hele afstanden. Ik probeer mezelf af te leren om mijn Garmin pas uit te zetten als de getallen ‘heel’ zijn.

Dus daar kwam het idee om mezelf in te schrijven voor de 10 kilometer. Mijn eerste 10 kilometer vanaf mijn zwangerschap, sinds 3 jaar!

Voorbereiding op mijn eerste 10km

Ik heb eigenlijk geen specifieke 10km voorbereiding gedaan voor de wedstrijd. Toevallig laatst wel een lange duurloop gedaan met Susan. En twee weken geleden hadden we een baantraining waarin ik de tempo’s op 10km tijd heb gelopen. Dacht ik…

Geen idee wat ik nu kan op een 10 kilometer, omdat ik daar helemaal niet gericht me bezig ben. Omdat dit ook altijd een lastige afstand is, wist ik ook niet zo goed wat ik kon verwachten. Dus het zou een mooi eerste meetpunt kunnen zijn.

Zaterdag besloten om ‘op tijd’ naar bed te gaan. De wedstrijd zou zondag om 11.00 uur zijn. Ik vind dit wel een hele fijne tijd om te lopen. Ik ben echt een ochtendloper wat dat betreft. Op tijd naar bed gaan had niet heel veel zin. Onze achterburen hadden een silent disco, die niet heel erg silent was. De muziek hoorde we niet, maar de zangkunsten van de aanwezigen wel. Zelfs met de ramen dicht konden we horen dat ze de Backstreet Boys aan het luisteren waren. Geen top nacht dus.

In de ochtend wel, zoals we altijd voor een wedstrijd doen, 3 eitjes gebakken en een bidon Maurten gedronken. In mijn eentje richting Baarle-Nassau, omdat Christ bij Lexi bleef die rond deze tijd altijd slaapt.

Aangekomen eerst mijn nummer opgehaald en deze opgespeld. Schoenen en sokken klaar gezet en de chip erop. Ik zou mijn eerste wedstrijd gaan lopen op de Saucony Endorphin Pro3. Voor de wedstrijd heb ik samen met Marionne en Esmay 2,5 kilometer ingelopen. Het was toen al warm, maar ondanks de warmte liepen we toch aardig door volgens Corne.

De 10km race

Aangekomen bij de start weer veel bekenden gezien. Dat vind ik zo leuk aan de regio wedstrijden. Je leert elkaar allemaal kennen en het is altijd gezellig. Voor de start kwam heel onverwacht het nieuws dat de oude voorzitter van het Regio 13 circuit is overleden. Na een minuut stilte waren we met meerdere deelnemers ontdaan van het nieuws. En ineens was daar het startschot. Een hele vreemde start van de race voor mij.

Ik had besloten om bij Marionne te blijven. Marionne kan super goed lopen en zal een tijd in de 45 minuten zeker moeten halen. Maar ik denk dat dat nog iets te snel voor mij is op dit moment. Ik heb pas 2 keer eerder officieel in de 45 minuten gelopen. Dus om dat nu alweer te doen, zal misschien iets te ambitieus zijn. Maar Marionne start altijd behouden en kan een race wel indelen, dus het leek me een goed plan om daaraan op te trekken.

Ik weet niet of het aan de schoenen lag of toch aan de vorm, maar die eerste 2 rondes (van de 4) liep ik voor mijn gevoel heel makkelijk. We liepen op een tempo van rond de 4.30min/km. Ik was verrast hoe makkelijk het ging en nieuwsgierig hoe lang ik het vol zou houden. Marionne moest me soms zelfs even afremmen.

Langzaamaan liepen we steeds van de ene loper voor ons, naar de andere. Dit voelde erg goed. Aan het eind van de 3e ronde kreeg ik het wel wat zwaarder. Ik had steeds meer moeite om Marionne bij te houden. Voor het ingaan van de laatste ronde kregen we te horen dat we 2e en 3e dame liepen. Wat een verrassing. We werden de snelle dames genoemd bij de doorkomst. Ook dat geeft motivatie om door te zetten.

Die laatste ronde was doorbijten. Snelheid heb ik, daar maak ik mezelf niet druk om. Inhoud heb ik zeker ook, maar de combinatie in de wedstrijd is een andere uitdaging. Ik merkte dat de inhoud op een 10km wedstrijd nog niet voldoende was. De eerste 7km kon ik prima bij Marionne blijven, maar daarna moest ik haar laten gaan. Marionne leek te versnellen, ik moest het tempo iets laten zakken.

Ik heb van Christ geleerd dat ik vooruit moet kijken, nooit achterom. Bij het ingaan van de 3e ronde heb ik 1 keer achterom gekeken om te zien waar Margriet liep. Maar mezelf meteen toegesproken dat ik dat niet meer mocht doen.

Ik liep 3e dame, 1e senioren. Dat wilde ik vasthouden. Ik wist dat de 2 dames achter mij masters waren, dus geen concurrenten voor het podium. Maar hoe tof is het om 3e dame overall te eindigen. Dan begint het mentale spelletje. Marionne liep steeds verder uit, liep zelfs naar de eerste dame, Anouk toe. ‘Doorbijten Sam, doorbijten. Het is nog maar 2 kilometer. Nu komt jouw stuk, hier kun je ‘herstellen’. De laatste kilometer moet je weer gas geven. Blijf onder die 4.36 lopen en je kan zelfs een 45er lopen. Doorbijten!‘

Toen zag ik in de verte een groepje dames lopen, die ik zou gaan dubbelen. Dat werd mijn focus, daar loop ik naar toe en dan een eindsprint naar de finish. Ik kon de dames nog mooi voor de laatste bocht inhalen en hoorde dat Marionne gewoon eerste dame was geworden. Trots die laatste bocht door en een sprint naar de finish, dan zou ik nog een tijd van onder de 46 minuten halen. Wie had dat vanochtend gedacht.

En ja! ik finishte als 3e overall in 45.40min op de klok. Mijn Garmin gaf 45.36 aan, maar er zijn geen netto tijden. Dus de 45.40 telt, had ik maar vooraan moeten gaan staan. En dat is zelfs een PR. Mijn PR op de 10 stond ook bij ‘T Bels Lijntje en was 45.44min. Dus 4 seconde sneller en dat voor mijn eerste wedstrijd. Dolgelukkig over de finish.

Na de finish

Het was een warme race en ik had veel gegeven. Ondanks dat ik goed gegeten en gedronken had van te voren, voelde ik mezelf een beetje wankel. Met 2 bekers water en een mandarijn ben ik in de schaduw gaan zitten om bij te komen.

Ondertussen kletsen met mijn loopmaatjes hoe hun races waren verlopen en natuurlijk ook mijn eigen race. Ik werd om 12.15 uur op het podium verwacht, dus naar de kleedkamer om mezelf om te kleden. Ik trek altijd na een race iets droogs aan.

Het plan was om te gaan uitlopen met Marionne. Maar in de kleedkamer voelde ik mezelf nog altijd wankel. Ik kon ook niet stoppen met zweten. Er waren douches aanwezig, dus ik hoopte dat een koude douche zou helpen. Maar dat hielp nog niet echt. Ondertussen was het tijd voor de prijsuitreiking. Ik ben op zoek gegaan naar Dextro. Even wat extra suikers zullen vast goed doen.

Uiteindelijk heb ik van iemand van de organisatie een suikerwafel en 2 bananen gekregen. Tussendoor snel naar het podium. Ik ben erop blijven staan. Maar kreeg niet alles helemaal mee. Wel genoten van het feit dat ik op nummer 1 kon gaan staan. Maar ik moest nog steeds bijkomen. Ik was nog steeds aan het zweten en zag blijkbaar ook een beetje witjes.

Uiteindelijk ben ik overeind gebleven hoor en viel het allemaal wel mee. Mijn lieve teamgenootjes Nikki en Marc zijn met me mee gereden naar huis. Maar eigenlijk ging het in de auto alweer een stuk beter. Waarschijnlijk even een suiker tekort door de warmte en inspanning.

Trots ben ik met een nieuw PR op de 10km, een beker en een envelop weer thuis gekomen. Niet mijn favoriete afstand, maar achteraf heel tevreden over mijn eerste 10 kilometer weer. Misschien toch weer eens vaker lopen. Verbeterpunten zitten in de inhoud, het kunnen vasthouden van het tempo na 7km. Ik denk niet dat ik te hard van start ben gegaan. Maar de omstandigheden, slecht geslapen, warm en de eerste keer weer, waren niet ideaal. Dus een volgende 10K kan alleen maar nog beter gaan toch? Maar volgende week staat er eerst weer een 5km bij Rondje Rijen op het programma.