RACEVERSLAG: 5km Rondje Rijen 11-09-2022

Na een uitstapje naar de 10km vorige week, stond ik zondag 11 september weer aan de start van een 5 kilometer bij Rondje Rijen. Het plan was, weer een snelle 5K. Eens zien of ik wat inhoud mee kan nemen van mijn race van vorige week. Zo een tijd van rond mijn PR zou leuk zijn, 20.54 in Empel in juni dit jaar. Maar doelen stellen geeft ook spanningen. Zou het vandaag gaan lukken?

Doelen stellen

Mijn doel is om uiteindelijk de 5 kilometer onder de 20 minuten te kunnen lopen. Een tijd die voor mij heel lang onbereikbaar leek. Maar na de Vestingloop in Den Bosch en het vertrouwen van mijn trainer in mij, lijkt dit toch wel een realistisch doel. Ik moet alleen wel slim trainen en dit niet te snel willen kunnen. Te snel is nooit goed. Rustig aan doorbouwen naar deze tijd.

Tijdens de Omloop van Empel liep ik vrij onverwachts 20.54 op de 5km. Wat een verrassing was dat. En dat smaakte naar meer. Vervolgens liep ik bij Dwars door Dongen 22.04. Ik had toen echt mijn dag niet en het was een teleurstellende zware race. Maar het positieve daaraan was wel, als ik 22min op de klok tijdens een slechte race loop, zit er veel meer in.

Tijd voor Rondje Rijen. Stiekem hoopte ik wel weer onder die 21 minuten te gaan duiken. Misschien mijn PR wel aanscherpen. Alleen na de race in Dongen was ik toch een beetje bang dat dit niet zou gaan lukken. Wat kan hardlopen toch mentaal zijn he. Dus die tijd liet ik lekker in mijn hoofd zitten en sprak ik niet uit.

Tot Dyanne afgelopen vrijdag bij ons de in winkel kwam. Zij zou Anouk gaan hazen op de 10km. Ik was een beetje op zoek naar een tempo waar ik zou kunnen aanhaken op de 5km. Wat ik een voordeel vond was dat de 5 en de 10km tegelijkertijd zouden starten dit jaar. Dus ik zou ook bij een snelle 10km loper kunnen aanhaken. Voor het eerst zei ik dat ik graag een pace van 4.10min/km zou willen lopen. Dan kom ik uit op 20.50min. Dat is alleen te hard voor een 10km voor Anouk.

Een dag later kreeg ik een berichtje van Dyanne dat Anouk een blessure had en ze haar waarschijnlijk niet hoefde te hazen. Ze wilde wel het eerste rondje met mij mee lopen om te hazen, want 4.10 is haar marathon pace en daar wilde ze de wedstrijd op lopen. Echt bizar als ik erover nadenk, ik ben blij als ik dat 5km vol kan houden. Zo kwam de afspraak dat Dyanne mij een rondje zou hazen naar een mooie tijd onder de 21 minuten.

Zenuwen voor de race

Oke, mijn doel was nu uitgesproken. Ik ga voor een tijd onder de 21 minuten. Daar kwamen ook meteen de zenuwen aanwaaien. Alle onzekerheden hebben mijn gedachtes gepasseerd. ‘Gaat dat niet te hard zijn? Wat nou als ik Dyanne helemaal niet kan bijhouden? Zou het een teleurstelling gaan worden? In Dongen lukte het ook niet’. Maar, in Empel in het ook alleen gelukt, dus nu moet dat ook lukken! Daar probeerde ik me aan vast te houden.

Lexi was in de ochtend om 6 uur al wakker. Dat zijn we niet van haar gewend. Nog een poging gedaan om nog even te slapen, maar met al die zenuwen in mijn lijf was ik er om 6.45 uur wel klaar mee. Dus Lexi lekker uit bed gehaald en mijn ritueel gestart. Opstaan, thee drinken, eitjes bakken, tas inpakken, Maurten drinken, 20 keer naar de wc en ervoor zorgen dat ik een uur van tevoren aanwezig ben bij de wedstrijd. Ook dit keer ging Christ niet mee, omdat Lexi nog een ochtenddutje doet.

Aangekomen in Rijen heb ik eerst wat vlaggen opgezet als sponsor van het Lopers Company Tilburg Regio 13 circuit. En toen naar de WC gehold om te plassen. Toch echt die zenuwen!

Bij het opzetten van de vlaggen hoorde ik dat de 10km iets verderop zou starten dan de 5km. Dat was voor mij geen goed nieuws, want hoe zou Dyanne mij dan kunnen hazen? Misschien toch maar alleen lopen dan? Misschien ben ik dan minder zenuwachtig?

Samen met Marionne, Monique en Moreno een kwartier ingelopen. Monique zou ook de 5km lopen. In Dongen kon ik haar niet bijhouden. Mooi om dat nu wel te gaan proberen. Marionne en Morena zouden starten op de 10km. Tijdens het inlopen wel mijn zenuwen uitgesproken. Wellicht zou dit me helpen dat ze wat zouden zakken. Fingers crossed.

Voor de race zou starten Dyanne nog even opgezocht. Zij was een warming up aan het geven aan de groep die naar Malaga gaat met Dyanne en Bram’s Bootcamp. Dyanne gaf aan dat ze wel het eerste stuk wat harder zou lopen om mij in te halen. Niet te hard, omdat haar doel was op marathon hartslag te gaan lopen. Ik zou haar vanzelf tegenkomen. En als dat niet zo was, liep ik heel goed hadden we afgesproken. Met deze gedachte op naar de start!

De race

Zonder Dyanne, maar met Monique de 5km gestart. Mijn plan was rustiger te starten dan in Dongen omdat ik daar in de 2e kilometer al stuk ging. Maar die eerste kilometer ging echt vanzelf. Ik liep lekker, had mijn ademhaling goed onder controle en liep naast Monique. Ik zag dat mijn hartslag wel meteen naar de 180bpm schoot. Hier was ik wel blij mee, want dat betekent dat ik in vorm ben.

De eerste kilometer liepen we in 4.12min/km harder dan in Dongen, maar met een veel beter gevoel. Dit ga ik nog 4km vasthouden. Ik blijf gewoon bij Monique en wacht tot ik Dyanne tegenkom. De 2e kilometer ging iets rustiger, 4.19. Monique leek het zwaarder te krijgen, maar ik durfde niet bij haar weg te lopen. Bang dat ik later in de race stuk zou gaan. want ik wilde eigenlijk nog harder kunnen lopen. Daar begon het mentale aspect van hardlopen.

Monique gaf na het ingaan van de 2e kilometer aan dat ik mocht doorlopen. Twijfel, twijfel, twijfel of ik zou zou doen. Uiteindelijk eigen ritme gepakt en bij Monique weg gelopen. Met een discussie in mijn hoofd of dit slim was om te doen. Bij 2,5 kilometer ongeveer zag ik in mijn ooghoek iets blauws. Ik dacht dat dit Monique weer was, maar het was Dyanne. Die had mij inmiddels weten in te halen. Ze kwam echt op het perfecte moment. Ze ging voor me lopen en ik kon mee in haar ritme.

Er kwam een tafel met water aan. Dyanne heeft een bekertje water voor me gepakt en ik kon lekker doorlopen. Ik vind het altijd fijn om even mijn lippen vochtig te maken. Drinken tijdens het rennen lukt me niet. Daarna weer terug in het ritme. Dyanne wees me de weg en gaf aanwijzingen. In de 3e kilometer kwam er even een momentje van paniek. Ik maakte een kreet dat het zwaar was. Dyanne floot mij meteen terug, ‘nee, nee, nee, het gaat harstikke goed. Door ademen, goed uitblazen en door. Goed zo!’. Dat hielp. Ik ga weer door.

De vierde kilometer konden we weer versnellen. Het was wel pittig hoor. Er waren stukjes die licht omhoog liepen en een stukje onverhard. Ik weet hoe ik heuvels het beste kan lopen. Kleinere pas, hogere cadans en niet te snel. Maar toch was het fijn dat Dyanne dit allemaal onderweg aangaf en precies zei wat ik moest doen. Ik hoefde zelf niet meer na te denken.

Ik wist dat de laatste 500m naar beneden zouden gaan. Daar keek ik naar uit. Even volhouden nog en dan kan ik gaan. Daar ga ik tijd pakken. Dyanne bleef heel rustig zeggen wat ik moest doen. ‘Blijf uitademen, let op je armen, gebruik je armen, we gaan rustig omhoog, neem de pas van je voorganger over, we lopen daar rustig naar toe, dit is even een zwaar stukje maar het gaat goed, je doet het super’. Dit was zo fijn! Ik denk dat ik anders langs het spoor niet had kunnen doorzetten. Het is inderdaad echt die mindset juist houden. En dat lukte.

Die laatste kilometer was natuurlijk afzien, maar we gingen steeds een beetje sneller. Ik wist dat ik niet alles op 4.10 had gelopen. Maar wellicht kon ik nog steeds onder die 21 minuten met een goede finale. Ik ga niet meer op mijn klok kijken, maar gewoon Dyanne volgen en hard lopen. We haalden nog verschillende mannen in. En ik liep als derde dame dacht ik. Op naar dat podium.

Daar stond het bordje van de 500m. Laten vallen en gaan. Dyanne versnelde heel makkelijk door en moedigde me aan. Ik dacht alleen maar aan die finish. Ik was er bijna. Dyanne moest nog een rondje. Alles eruit geperst en die laatste kilometer in 3.55min/km gelopen!

En bij aankomst vertelde Peter Monsieurs mij dat ik zelfs 2e dame ben geworden op de 5km. Yes! Ik mag weer op het podium vandaag.

Terugblik op de race

21.04 op de klok. Potverdikkie! 10 seconde te langzaam. Even 2 seconde gebaald, maar daarna meteen heel tevreden. Nadat ik even was bijgekomen snel omgekleed om de binnenkomst van de 10km te kijken. Ondertussen Strava even gecheckt. Hier werd ik blij van. Ik heb een opbouwende race gelopen. Kilometer 3 was niet de beste, maar ik heb me daarna weten te herpakken. Die laatste kilometer was echt nog hard. De volledige race heb ik een hartslag van boven de 180bpm gehad. Voor mij een bevestiging dat ik echt goed heb gelopen en alles heb gegeven. En vooral: ik heb niet opgegeven.

Natuurlijk, balen van die paar secondes. Maar ik kijk meteen heel tevreden terug op deze race. Dyanne liep haar tweede ronde nog sneller dan met mij. Echt knap! Na afloop haar een dikke knuffel gegeven. Zo een race lopen is me eigenlijk wel bevallen. En al haar tips ga ik een volgende race weer meenemen. Met de juiste Mindset lopen en de focus op de juiste dingen. Zodat ik zo min mogelijk in mijn hoofd kan gaan zitten.

En die tijd onder de 21 minuten, die ga ik lopen! Wanneer weet ik nog niet, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik dit kan. Zeker na vandaag.